Przekleństwo ouroborosa

Nie wiem po co piszę tego bloga. Chyba w ramach prywatnej autoterapi nawiązując do notki Martyna. Albo z przekleństwa ouroborosa. Tak jak kiedyś pisałam, nawet miało się jakieś tam znajomości blogowe, czuło się, że to miejsce żyje. Teraz jest puste jak krypta do której zapomniało się wejścia, a nie tak atrakcyjna żeby się tym zainteresować.
No cóż - jak to u mnie w życiu. Wąż sprawia, że wszystko wraca, nie zawsze tak jak chcielibyśmy to widzieć. Nocą tańczę z duchami wspomnień. Czuję ich gniew, czuję jak popychają mnie do działania, żądają ode mnie czynów. Cały czas się kontroluję. Cały czas gotowa do skoku do gardła, cały czas poskramiam wilka. Pamiętam czym to się skończyło. Wiem, że w życiu nie ma miejsca dla przegranych. Kiedy uwolnię Bestię zostanę sama. Znowu będzie Martyn gdzieś tak daleko, że Bestia jej nie dosięgnie, ta więź jest zbyt silna. W każdej innej zanurzy kły upajając się kroplami krwi spływającymi po wargach. Bestia nigdy nie atakuje gdy jesteś blisko, ale gdy się oddalasz i uciekasz z radością posmakuje Twojej krwi.

'Gdy czas skończy się...
... a Ziemia rozstąpi się i jej NIE MA...
Zamienię twój sen... w wierny cień
Gdy gwiazd zgaśnie blask...
... a niebo rozstąpi się, zatrzyma czas...
Zamienię twój sen... w wierny... CIEŃ
Wieczną czerń... w wierny cień...
... W WIERNĄ CZERŃ'
Hunter - Strasznik

Ourobornos wiruje coraz szybciej. Nie daje odpocząć w swym pędzie, zakłada zamki do klatki która oddziela mnie od Bestii. W klatce jestem ja.